دنیای شعر و ادبیات

آری حق با توست. خدا تو را کاملا فراموش کرده است. خدا تو را فراموش کرده است که در زمین راه می‌روی و دروغ می‌گویی، ولی باز هم نان و رزق تو از جایی که باورت نمی‌شود به تو می‌رسد. خدا تو را فراموش کرده است که به خانه‌ی دوستت می‌روی و پشت سر آن یکی دوستت حرف می‌زنی ولی باز هم هنگام شب تمام اعضای بدن تو همدست می‌شوند که تو با آرامش بخوابی. خدا تو را فراموش کرده است که خشمگین می‌شوی و داد و فریاد می‌کنی و ادعای حرف راست را می‌زنی ولی باز هم تمام سلول‌های بدنت فداکارانه تلاش می‌کنند که مبادا تو آسیبی ببینی. آری خدا خیلی بد است که تو هر روز چشمان خود را می‌گشایی و نور و گرمای خورشید را درک می‌کنی. خدا اصلا وجود ندارد که وقتی از خیابون رد می‌شوی، لحظه‌‌‌ای کلاهت از سر بیفتد و تو مجبور می‌شوی برگردی و آن کلاه را برداری و در این لحظه ماشین خیلی غول پیکری با سرعت عبور کند. آری حق با توست. خدا اصلا وجود ندارد. خدا مرض دارد که تو را زجر می‌دهد. ولی آیا تو همیشه بدبخت و حقیر بوده ای؟ به تقویم روزهای زندگی خودت نگاهی بینداز و ببین که بعضی روز‌ها چه قدر خوشحال بوده ای. جالب است آن روز‌ها اصلا یاد خدا نبودی ولی در مصیبت و بلا، اصلا خدایی وجود ندارد! فراموش کردم بگویم، گاهی به دست و پای خودت نگاهی بینداز و فورا به بهزیستی برو! شاید کمی‌خجالت بکشی! بعضی وقت‌ها هم به مغز و روح خودت فکر کن و بعد به تیمارستان برو! شاید دیدن روح‌های فرسوده و کاملا آزاد شده، تو را به گریه بیندازد. گاهی اوقات هم حکمت‌های خوب خدا در زندگی خودت را ببین و به زندان برو! شاید دیدن زندانیان در بند و قفس، بال‌های عقاب آسای تو را به پرواز درآورد! باز هم می‌گویی خدایی وجود ندارد؟